Niedługa, zabudowana familokami, typowo śląska - do niedawna prowadząca wprost na hałdę, ulica Ligonia. To właśnie tu, w ciągu kilkudziesięciu lat, wychowało się wielu znakomitych piłkarzy, w tym dwóch takich, co ... zdobyli medal mistrzostw świata w piłce nożnej.
 |
| Karta autografowa Fritza Laband |
Fritz Laband urodził się 1 listopada 1925 roku w Mikulczycach. Od najmłodszych lat zamieszkiwał wraz z rodzicami familok, którego okna wychodziły wprost na nieczynną kopalnię wapienia. Na przełomie lat 20/30, na terenie zlikwidowanego kamieniołomu, powstało nowoczesne boisko piłkarskie, na którym mecze rozgrywała lokalna drużyna Sportfreunde. Bliskość stadionu oraz atmosfera - oglądanych z kuchennego okna - meczów piłkarskich, zaszczepiła w małym Fredericku miłość do piłki nożnej. Fritz swą poważną przygodę z piłką rozpoczął w klubie Reichsbachn SV 09 Hindenburg, skąd przeniósł się do TuS Hindenburg. W początkach wojny występował w barwach lokalnego potentata piłkarskiego Preussen Zaborze, następnie wciągnięty do wermachtu, służył w Afryce. Po wojnie osiedlił się w radzieckiej strefie okupacyjnej - późniejszym NRD. W 1948 roku Laband wziął ślub i zamieszkał w Weimarze, gdzie występował w drużynie Anker, z którą zdobył mistrzostwo Meklemburgi. Jako wyróżniający się prawy obrońca został powołany do reprezentacji NRD. W 1950 roku, za namową działaczy klubu Hamburger SV, uciekł wraz z rodziną do zachodnich Niemiec, gdzie występował w klubie z Hamburga, dla którego rozegrał sto dwadzieścia dwa mecze. W 1954 roku otrzymał powołanie na mistrzostwa świata, które odbywały się w Szwajcarii. Na mundialu rozegrał trzy mecze, po czym doznał kontuzji, która wykluczyła go z dalszej gry. Niemniej drużyna zachodnich Niemiec dotarła do finału, w którym pokonała Austrię, zdobywając tym samym tytuł mistrza świata. Kontuzja odniesiona na mundialu pokrzyżowała dalszy rozwój kariery nowo upieczonego mistrza świata. Rok po turnieju, mimo problemów zdrowotnych, Laband przeniósł się do Werderu Brema, a następnie Grün-Weiss 07 Hamburg, gdzie grał do 1958 roku. W następnych latach zostawał kolejno trenerem kilku lokalnych drużyn z niższych lig. Mikulczanin zmarł w 1983 roku w Hamburgu, mając zaledwie 56 lat.
 |
| Z prawej Jerzy Gorgoń. Igrzyska Olimpijskie w Monachium. |
Podobnie jak Fritz Laband, urodzony w Mikulczycach Jerzy Gorgoń dzieciństwo spędził przy ulicy Ligonia, w bezpośredniej bliskości boiska piłkarskiego. Swoją karierę rozpoczynał w klubie MGKS Mikulczyce, z którego w wieku 18 lat trafił do Górnika Zabrze, gdzie przez kolejne trzynaście lat rozegrał 236 meczów, strzelając - jako środkowy obrońca - 22 gole. Z zabrzańską drużyną wywalczył dwa mistrzostwa polski i zdobył pięć pucharów kraju. W reprezentacji narodowej rozegrał łącznie 55 meczów, zdobywając 6 goli. W początkach lat '70 uznawany był za jednego z najlepszych obrońców świata. Wziął udział w dwóch edycjach igrzysk olimpijskich i grał na dwóch mundialach. Z kadrą narodową wywalczył w 1972 roku złoty medal igrzysk, a w 1976r. w Montrealu srebrny. Na pamiętnych mistrzostwach świata w 1974 roku Gorgoń był podstawowym zawodnikiem kadry, rozgrywając siedem meczów oraz zdobywając bramkę - walnie przyczynił się do wywalczenia trzeciego miejsca na turnieju. Brązowy medal mistrzostwa świata do dziś jest największym osiągnięciem w dziejach polskiej piłki nożnej. Po następnym mundialu w 1976 roku Jerzy zrezygnował z występów w reprezentacji. Dwa lata później, po trzynastu latach, opuścił Górnik Zabrze i rozpoczął grę w szwajcarskiej drużynie Sankt Gallen, w której przez trzy lata rozegrał 78 spotkań, zdobywając 4 bramki. Gorgoń po zakończeniu kariery piłkarskiej pozostał w St. Gallen, gdzie mieszka do dziś.
______________________________________________________________
Zainspirowane muzealną wystawą - Zabrzanie na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej
www.wikipedia.org
www.nto.pl
